[BAP] Happy Songkran - All B.A.P x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีวันสงกรานต์วันสุดท้ายค่ะ >.<

เอามาลงเสียที จากที่นั่งเก็บโมเม้นต์ เก็บพล็อตในช่วงสองวันที่ผ่านมา

เราก็ได้ออกมาเป็นแบบนี้!! #ซึ่งเราไม่ได้เจอกับตัวเลยสักอัน - -

5555555555555555555555555555

ยกเว้นโมเม้นต์สุดท้าย อันนั้นเจอกับตัว แต่ผ่านมาหลายปีแล้ว

เล่นสงกรานต์วันสุดท้ายกันให้สนุกนะคะ คริคริ >.<

ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยล่ะ 5555

ฤดูแห่งการเปียกกลับมาแล้ว!!

พี่อึนจีก็ใจร้ายปล่อยให้แดฮยอนน้องรักไปเล่นน้ำกับไอ้ลูกหมาข้างบ้าน

แดฮยอนชอบเล่นน้ำ แต่แดฮยอนเกลียดการโดนปะแป้ง!!!

ไม่ใช่แป้งเบบี้มายด์แดฮยอนไม่ให้ปะเว้ยย!!!!!!!!!!!!

ไอ้ลูกหมาข้างบ้าน vs เพื่อนซี้สุดเลิฟ vs รุ่นพี่เหงือก vs รุ่นน้องกล้ามโต vs คนแปลกหน้าหน้าหล่อ

แดฮยอนล่ะเหนื่อยใจ มีแต่คนรุมล้อม >.<

「※ แม่แมวแดฮยอน ※」

เนื้อเรื่อง

Title: Happy Songkran

Couple: All B.A.P x Jung Daehyun

            วันสงกรานต์...

          วันแห่งการเปียกปอน...

          จองแดฮยอนชอบที่สุด!! >.<

            “นะพี่อึนจี ให้แดฮยอนไปด้วยนะ”

            “ไม่ได้ๆ รถเต็มแล้ว”

            เด็กชายที่กำลังกอดแขนออดอ้อนพี่สาวเบ้ปากทันที แต่ถ้ายอมแพ้ก็ไม่ใช่จองแดฮยอนสิ! ต้องอ้อนจนกว่าจะได้สิ่งที่ตนต้องการ แม้จะรู้ว่าพี่สาวตัวเองค่อนข้างที่จะโหดร้ายกับเขาอยู่มากโข

            “รถพี่มีแต่ผู้หญิงนะ ให้ผมไปช่วยคุ้มกัน เอาป่าวๆ?”

            “ไม่จำเป็นอะแดฮยอน แค่พี่คนเดียวก็คุมอยู่”

            โอเค... ตัวเขาเองก็ลืมว่าจองอึนจีน่ะ ขาโจ๋ประจำซอย

            “ไปเดินเล่นกับจุนฮงไป”

            “ไม่เอาอะ เมื่อย! อยากขึ้นรถมากกว่า”

            แดฮยอนเบ้ปากอีกครั้ง พลางนึกไปถึงหน้าไอ้เด็กม.ต้นบ้านข้างๆ ที่ชอบเสนอหน้ามาเซย์เฮลโหลกับเขาอยู่ทุกวัน

            ไอ้เด็กตัวขาวซีด โย่งๆ หน้าตากวนบาทา แค่คิดแดฮยอนก็รู้สึกหงุดหงิดงะ!

            “ไม่เอาก็ไม่ต้องเล่น อยู่เฝ้าบ้านนั่นแหละ พี่ไปแล้วนะจ้ะ จุ๊บๆ”

            แล้วพี่อึนจีคนสวยแต่มีนิสัยโหดร้ายของเขาก็รีบเผ่นแนบไปขึ้นรถที่มาจอดเทียบท่ารออยู่ ก่อนที่รถจะพุ่งออกไปโดยไม่รอให้เขาได้กระโดดติดสอยห้อยตามไป

          หรือจะไปเล่นกับไอ้เด็กจุนฮงดีวะ...

            ติ๊งต่อง~

          พูดถึงหมา หมาก็มาเลยนะ แหม -..-

            แดฮยอนวิ่งออกไปเผชิญหน้ากับไอ้ลูกหน้าที่ยืนยิ้มแป้นแล้นอยู่หน้าบ้าน สะพายปืนฉีดน้ำ กระเป๋าหลังของกางเกงก็ยัดแป้งกระป๋องน้อยเตรียมไปโบ๊ะแป้งสาว บอกเลยว่าพร้อมออกรบเต็มที่

            “อะ”

            ไอ้ลูกหมายื่นปืนฉีดน้ำที่มีกระบอกใส่น้ำให้สะพายหลังเหมือนเป้เป็นรูปมินนี่เม้าส์ซะแบ๊วเชียว แดฮยอนเลยได้แต่ยืนเบ้ปากใส่มันอยู่อย่างนั้น

            “ยืนบื้อทำไม เอาไปสิครับ พี่อึนจีบอกให้ผมมาพาพี่ไปเล่นน้ำ”

            “เดี๋ยวเหอะ!”

            คาดโทษไอ้เด็กที่บังอาจว่าเขาบื้อ ก่อนจะยอมสะพายไอ้มินนี่เม้าส์อย่างจำใจ

            “ไอ้จุนฮง!!!”

            แดฮยอนแหวด่าอีกคนลั่น เมื่อจุนฮงแอบเอาแป้งมาป้ายแก้มเขา

            “ประเดิมไงครับ คิดมากทำไม แก้มนุ่มนิ่มแบบนี้ไม่ต้องหวงหรอก~ แบ่งปันให้คนอื่นเค้าสัมผัสบ้าง”

            “ไอ้ลูกหมา!!!”

            “ไม่เล่นแป้งครับ!”

            “ปะผมแทนก็ได้ครับ พี่เขาไม่เล่นแป้ง!”

            ไอ้ลูกหมาที่เพิ่งบอกให้เขาแบ่งแก้มนุ่มนิ่มให้คนอื่นสัมผัสบ้าง แต่ตอนนี้กลายเป็นว่ามันไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เขาแม้แต่เมตรเดียว แต่ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องให้ใครมาจับแก้ม

            “จุนฮง!”

            แต่เล่นไปเล่นมาคนที่เริ่มเยอะและเริ่มเบียดเสียด ทำให้เขาคลาดกันกับจุนฮง แม้มันจะมีส่วนสูงโดดเด่นแต่ก็ใช่ว่าจะหาเจอง่ายๆ

            “อ๊ะ!”

            ระหว่างที่กำลังเดินหาไอ้ลูกหมาตัวโย่ง ด้วยความที่ไม่ได้สนใจตรงหน้าก็เลยชนเข้ากับเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง ส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มหัวให้เป็นเชิงขอโทษ แต่พอเห็นหน้าคนเดินชนชัดๆ ก็ต้องระบายยิ้มออกมา

            “ยองแจ!”

            แดฮยอนโผเข้ากอดเพื่อนสนิททันทีด้วยความดีใจสุดโต่ง อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเดินเล่นเพียงลำพังแล้วล่ะ

            “แดฮยอนนา~ มาคนเดียวหรอ?”

            “เปล่า มากับน้องข้างบ้านน่ะ แต่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

            “ไปเล่นด้วยกันก็ได้นะ”

            “จริงนะยองแจ!”

            แดฮยอนยิ้มแป้นก่อนจะควงแขนเพื่อนออกตะลุยเล่นน้ำต่ออย่างมีความสุข เดี๋ยวกลับบ้านไปค่อยไปหาจุนฮงก็ได้เนอะ

            สองเพื่อนรักเดินเล่นไปเรื่อยๆ มีโดนปะแป้งบ้างด้วยความที่เป็นคนหน้าตาดีทั้งคู่ แม้ยองแจจะกันคนออกจากแดฮยอนได้ไม่มากเท่าจุนฮง แต่ตัวแดฮยอนเองก็คอยเอาหน้าซุกหลังเพื่อนตัวเองเวลาไม่อยากโดนปะ

            “แดฮยอนคอยหลบหลังเรานะ”

            แดฮยอนพยักหน้าตามคำพูดของอีกคน คอยหลบอยู่ด้านหลัง แล้วก็ออกมายิงเพื่อป้องกันเพื่อนรัก เพราะยองแจติดตัวมีแค่แป้งกระป๋องเดียวเท่านั้น

            “ยองแจอ่า~ น้ำหมดแล้ว เติมน้ำตรงไหนได้บ้าง”

            แดฮยอนส่ายหลังไปมา เพื่อบอกให้รู้ว่าน้ำที่อยู่ด้ายหลังเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว

            “อ๋อ~ เดี๋ยวเราพาไปก็ได้”

            ยองแจคว้ามือของแดฮยอนไว้ ก่อนจะลากไปตามทิศทางที่มีจุดบริการน้ำอยู่

            “ยองแจรอเราตรงนี้นะ เดี๋ยวมา”

            ยองแจพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปปะแป้งสาวๆ ที่เดินมาขอเขาปะแป้ง เพียงแค่แดฮยอนห่างจากยองแจเท่านั้นแหละ คนจากทั่วสารทิศไม่รู้มาจากไหนเยอะแยะ ต่างพากันเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังล้อมซ้ายล้อมขวายั้วเยี้ยแดฮยอนเต็มไปหมด ตอนนี้แดฮยอนไม่รู้แล้วว่าใครเป็นใคร ทั้งแป้งที่ป้ายโดนตาจนแสบไปหมด ไหนจะน้ำเย็นๆ ที่รดต้นคอจนไหลเข้าไปในเสื้อยืดสีดำ

            “ไม่เอาแล้ว ๆๆๆๆๆ”

            “เขาบอกว่าไม่เอาก็พอสิ ไอ้พวกนี้นี่!”

            แต่ก่อนที่แดฮยอนจะได้เหวี่ยงวีน ก็มีเสียงทุ้มนุ่มพร้อมกับมนุษย์โลกที่พากันหยุดการกระทำทุกสิ่งอย่าง จริงๆ แดฮยอนก็อยากจะรู้นะว่าใครช่วยชีวิตเขาไว้ แต่ตอนนี้แสบตามาก! ขอน้ำด่วน!!!

            “อะ เอาน้ำในขันพี่ล้างก็ได้”

            ผู้ชายใจดียื่นขันน้ำในมือมาตรงหน้า แดฮยอนที่ลืมตาขึ้นมาได้เล็กน้อยรีบวักน้ำมาล้างทันทีโดยไม่คิดอะไร

            “โอ๊ยย!!!!”

            เสียงหัวเราะดังขึ้นมาทันทีที่แดฮยอนเด้งตัวออกจากรัศมีผู้ชายใจดี  แปลกใจหรอว่าทำไมเขาถึงได้แหกปากร้องเหมือนเจอน้ำร้อน?

            เปล่า... มันไม่ใช่น้ำร้อน แต่มันเป็นน้ำเย็น!! เย็นแบบโคตรพ่อโคตรแม่เย็น แล้วเมื่อกี้วักใส่หน้าเต็มๆ คือแบบชาทั้งมือทั้งหน้า แดฮยอนขยี้ตาแรงๆ ก่อนจะตวัดสายตาไปมองอีกคนที่กำลังหัวเราะอยากเอาเป็นเอาตาย

            “บังยงกุก!!!”

            พอเห็นว่าเป็นรุ่นพี่เหงือกที่สนิทด้วยก็แหวลั่นทันที โอ๊ยย!!! หงุดหงิดเว้ย!!!

            “ผมก็อุตส่าห์คิดว่าพี่เป็นคนดีมีน้ำใจ ว่าจะขอบคุณสักหน่อย! ไม่ต้องแล้วแบบนี้”

            แดฮยอนเหวี่ยงใส่แบบไม่ยั้ง ก่อนจะยืนกอดอกสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง เดือดร้อนให้คนช่างแกล้งต้องเข้าไปง้อ

            “ไม่เอาหน่า เดี๋ยวพี่พาเดินเล่นโน๊ะ! ป๊ะ!”

            แล้วยงกุกก็ไม่พูดอะไรให้มากความ คว้ามืออีกคนออกไปเลย และเหมือนแดฮยอนจะลืมเพื่อนรักที่เพิ่งเดินมาด้วยกันก่อนหน้านี้

            “พี่ยงกุก ช่วยเค้าด้วย”

            แดฮยอนที่เอาแต่เดินตามหลังยงกุกต้อยๆ รีบคว้าเสื้อของคนตรงหน้าไว้ทันทีที่รู้สึกได้ถึงแรงดึงจากด้านหลังกลัวว่าจะเป็นพวกคนไม่ดีหวังจะทำร้ายเขา(?) -___-

            “พี่แดฮยอนๆ ผมเองครับ”

            แดฮยอนรีบปล่อยคอเสื้ออีกคน ก่อนจะหันกลับมาด้านหลังเพื่อที่จะมาดูว่า ไอ้ ‘ผมเอง’ นี่มันคือใครกัน?

            “จงออบ???”

            “ถูกต้อง!”

            “โอ้โห! หล่อขึ้นนะเรา กล้ามเป็นกล้ามเลย”

            แดฮยยอนเอื้อมมือไปบีบกล้ามอีกคนเบาๆ ส่วนคนน้องก็ยิ้มรับเบ่งกล้ามอยากภาคภูมิใจ

            “พี่ยงกุกเอาจงออบไปเล่นด้วยนะ”

            “อื้อ~”

            ยงกุกพยักหน้าอย่างขอไปที ตอนนี้แดฮยอนเลยมีคนคุ้มกันทั้งหน้าและหลัง ปลอดภัยสบายหายห่วง

            “พี่ยงกุก จงออบ พักเหอะ เหนื่อยแล้ว”

            แดฮยอนทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ ก่อนจะโบกมือไปมาอย่างเหนื่อยอ่อน จงออบเดินไปยืนอยู่ข้างหน้า ก่อนจะเอาแป้งป้ายแก้มนิ่มทั้งสองข้างของแดฮยอน

            “ขอนะครับ”

            ฉีกยิ้มกว้างจนตาหาย แดฮยอนเลยทำใจเหวี่ยงใส่ไม่ลง ได้แต่ฉีกยิ้มตอบกลับแล้วเอื้อมมือไปหยิกแก้มคนเป็นน้อง

            “แกล้งพี่หรอเด็กน้อย”

            รอยยิ้มกว้างจนแก้มขึ้นรอยหนวดแมวขึ้นมาอย่างน่ารัก อดไม่ได้ที่บังยงกุกจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มนั่นดูสักหน่อย

            “พี่ยงกุกอ่า~ อย่าแกล้งเค้าสิ”

            แดฮยอนยู่ปากลง ก่อนจะคว้าแขนของทั้งสองคนออกไปสู้รบต่อ เหมือนได้พักแล้วเรี่ยวแรงมันกลับมา แดฮยอนดูเฮฮาปาร์ตี้มาก แม้จะแอบไม่พอใจคนที่ชอบมาปะแป้ง แต่แดฮยอนก็ยังคงลั้ลลาอยู่คนเดียวท่ามกลางสายตาเอ็นดูของหมู่มวลมหาประชาชน บังยงกุกและมุนจงออบ

            จนเวลาล่วงเลยมาเกือบสองทุ่ม แดฮยอนถึงได้ขอตัวกลับ แม้อีกสองคนจะอาสาไปส่ง แต่เขาก็ปฏิเสธลูกเดียว แม้จะเป็นทางที่เขาคิดว่าผิด เพราะตลอดทางก็โดนปะแป้งโดนสาดน้ำมาไม่ขาด รู้ว่าหล่อ(?) รู้ว่าหน้าตาดี จนตัวที่ตอนแรกเริ่มจะแห้งแล้วกลับมาเปียกปอนอีกครั้ง

            “ขอน้ำล้างหน้าหน่อยครับ”

            แดฮยอนเดินไปตรงหน้าผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังสาดน้ำอย่างเมามัน เพื่อที่จะไปขอน้ำล้างแป้ง แต่ชายคนนั้นก็ปัดมือไล่ให้เขาไปขอกับผู้ชายอีกคนที่นั่งเบื่ออยู่ข้างถังน้ำ ในมือถือแก้วเบียร์ที่เหลืออยู่ค่อนแก้ว

            “คือ... ผมขอน้ำล้างหน้าหน่อยได้มั้ยครับ?”

            แดฮยอนพยายามฉีกยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร ชายคนนั้นรีบวางแก้วในมือลงแล้วใช้ขันที่อยู่ใกล้ๆ ตักน้ำยื่นให้แดฮยอนอย่างรวดเร็ว

            “ขอบคุณครับ”

            เอ่ยขอบคุณก่อนจะเอามือวัดอุณหภูมิ เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้เย็นจัด แดฮยอนรีบล้างแป้งออกทันที เขายื่นขันเปล่าให้พร้อมกับรอยยิ้มอีกครั้ง ตั้งท่าจะเดินจากไป แต่อีกคนก็เรียกเอาไว้ก่อน

            “ขอโทษนะครับ”

            แดฮยอนหันมามองอีกคนด้วยใบหน้าฉงน กลัวว่าอีกคนจะเอาแป้งมาปะทั้งๆ ที่เขาเพิ่งจะล้างมันออกไป

            แต่สัมผัสบางเบาที่มุมปากก็ทำให้เขาหายกังวลว่าอย่างน้อยก็ไม่ได้โดนปะ

            “พอดีแป้งมันยังติดอยู่ เลยเอาออกให้”

            แดฮยอนอึ้งไปสักพักก่อนจะโค้งขอบคุณและบอกลาอีกครั้ง

            “จะกลับบ้านหรอ?”

            “ครับ”

            แดฮยอนหันไปตอบอีกคน แม้ตอนแรกจะเป็นมิตร แต่ตอนนี้เริ่มจะหวั่นๆ เสียแล้วล่ะ ใช่ว่ารู้จักกันเสียเมื่อไรล่ะ

            “ไปส่งมั้ย? ไปทางนี้หรอ? นำไปสิ”

            ไม่ทันจะได้ปฎิเสธ แดฮยอนก็โดนชายแปลกหน้าดันหลังไปตามทางกลับบ้านที่อีกคนมโนมันขึ้นมา แม้มันจะใช่จริงๆ ก็เถอะ

            “จริงๆ ไม่ต้องลำบากนะครับ”

            “ไม่ลำบากหรอก นายจะได้ไม่ต้องโดนปะแป้งไง น่ารักแบบนายรับรองว่ากว่าจะถึงบ้านคงโดนแป้งจนน่วมก่อน”

            ชายแปลกหน้าฉีกยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่ดูเว่อร์ๆ นั้นทำให้แดฮยอนยิ้มตอบแบบส่งๆ อยากจะถามชื่อนะ แต่ดูเหมือนจะไม่มีโอกาสสักที จริงๆ เขาเองก็เป็นคนพูดมาก แต่เจอชายแปลกหน้าคนนี้เข้าไป ยอมรับเลยว่าแดฮยอนแทรกไม่ทัน - -

            “ถึงแล้วครับ”

            แดฮยอนเบรกอีกคนก่อนที่เขาจะพูดออกนอกทะเลไปมากกว่านี้

            “อ่าว! เร็วจัง”

            “เพราะคุณเอาแต่พูดรึเปล่า”

            แดฮยอนแกล้งหยอก แต่อีกคนนี่สิกลับหัวเราะซะไม่เหลือภาพพจน์เลย

            “งั้นฉันไปก่อนนะ ถ้าพรุ่งนี้โชคดีคงได้เจอกัน”

            ชายแปลกหน้ายิ้มกว้างอีกครั้ง ก่อนจะมุ่งตรงไปยังบ้านของตัวเอง ที่อยู่ตรงข้ามกับบ้านของจองแดฮยอน...

            “นี่! นาย!”

            แดฮยอนหันไปตามเสียงเรียก เมื่อเห็นอีกคนยื่นอยู่ในรั้วบ้านตรงข้ามก็ตกใจถึงกับเบิกตากว้างอ้าปากค้างราวกับเจอผี

            “คุณ... อยู่บ้านตรงข้ามหรอ?”

            “อืม ไม่เคยเจอล่ะสิ ฉันเพิ่งกลับมาอยู่กับครอบครัวน่ะ”

            แดฮยอนพยักหน้า ก่อนจะเลิ่กคิ้วถามเป็นเชิงว่า ‘เอ็งจะพูดแค่นี้หรือ? - -’

            “จะบอกแค่นี้แหละ จะบอกว่าเป็นเพื่อนบ้านนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

            “ฉันชื่อคิมฮิมชาน”

-THE END-

#ป่วงแดกอะเกน

#แดฮยอนกินกับอะไรก็อร่อย 5555

ไอ้ลูกหมาข้างบ้าน ‘ชเวจุนฮง’ vs เพื่อนซี้สุดเลิฟ ‘ยูยองแจ’ vs รุ่นพี่เหงือก ‘บังยงกุก’ vs

รุ่นน้องกล้ามโต ‘มุนจงออบ’ vs คนแปลกหน้าหน้าหล่อ ‘คิมฮิมชาน’